ด้วยพระนามของอัลลอฮฺผู้ทรงกรุณาปรานี ผู้ทรงเมตตาเสมอ
บรรดาการสรรเสริมเป็นของอัลลอฮฺ ผู้ทรงกรุณาปรานี ผู้ทรงเมตตาเสมอ ขอความสันติสุขและความเมตตาจงมีแด่นบีมูหัมมัด ครอบครัวของท่าน บรรดาศอหาบะฮฺของท่านทั้งมวล ตลอดจนผู้ดำเนินตามซุนนะห์ของท่านนบี ศ็อลฯ นับแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน
ตั้งใจมานานแล้วดังที่ได้ตอบคำถามของอัลมัรฮูมมุหัมมัด ส่าเล็มเมื่อหลายสิบปีก่อนที่ถามว่า บั้นปลายชีวิตจะทำอะไร? ผมตอบไปว่าจะเขียนหนังสือ อย่างไรก็ตามหลังจากวันนั้น ก็ยังไม่ได้มีโอกาสทำในสิ่งที่ตั้งใจไว้ มีเขียนบ้างเล็กๆน้อยๆ แต่ก็ไม่สม่ำเสมอ เขียนนั่นนิด นี่หน่อย ไม่ปะติดปะต่อ
อัลหัมดุลิลละฮฺเช้าวันนี้ (วันศุกร์ที่ 4 ธันวาคม 2558 ตรงกับวันศุกร์ที่ 22 เศาะฟัร ฮ.ศ. 1437) ด้วยตักดีร ของอัลลอฮฺ ซุบหานะฮูวะตะอาลา ได้เริ่มตอนแรกของงานเขียน โดยเขียนในบล็อกที่ตั้งชื่อไว้ว่า"บันทึกจากการอ่าน" ง่ายๆ สั้นๆ ตั้งใจว่าจะบันทึกในสิ่งที่อ่านลงในบล็อกนี้อย่างต่อเนื่อง อินชาอัลลอฮฺ
ทำไมต้องบันทึกในสิ่งที่อ่าน?
เออ นั่นสิ ทำไม? หลายคนอาจจะสงสัย และหลายๆคนทีเดียวที่รู้สึกว่า กว่าจะอ่านหนังสือสักเล่มหนึ่งให้จบเล่มก็เป็นเรื่องที่ยากลำบากเหลือเกิน แล้วต้องมานั่งบันทึกอีก
คำตอบของคำถามนี้ก็ไม่มีอะไรมาก คือเวลาอ่านหนังสือแล้วบันทึกในสิ่งที่อ่าน มันให้ความรู้สึกและอารมณ์ประมาณได้กลับมาเป็นนักศึกษาอีกครั้ง การอยู่ในสถานภาพนักศึกษานั้นสำหรับผมแล้วมันยอดเยี่ยมมากครับ การเป็นนักศึกษาเปรียบเสมือนกับนักเดินทางที่ท่องเที่ยวและผจญภัยไปในดินแดนแห่งความรู้ที่มีมากมายมหาศาล แม้ผมจะจบชีวิตของการเรียนในระบบไปนานโขแล้ว แต่ผมยังรู้สึกว่าผมยังเป็นนักเรียนหรือนักศึกษาอยู่ ผมยังต้องเรียนรู้อีกมาก มีสิ่งที่ผมไม่รู้อีกมากมายมหาศาล และในมหาวิทยาลัยแห่งดุนยาสถานนี้ ผมยังคงเป็นนักศึกษา และจะเป็นนักศึกษาไปตลอดชีวิต อินชาอัลลอฮฺ
ในท้ายของบันทึกหมายเลข 1 เกริ่นนำนี้ ขออัลลอฮฺ ผู้ทรงกรุณาปรานี ผู้ทรงเมตตาเสมอได้ทรงให้การสนับสนุนช่วยเหลือให้ผมสามารถเขียนบันทึกจากการอ่านได้อย่างต่อเนื่อง และขอทรงให้บันทึกที่เขียนก่อเกิดประโยชน์แก่ผู้สนใจที่เข้ามาอ่าน และขอทรงให้บันทึกต่างๆที่ผมบันทึกเป็นความดีงามทั้งในโลกนี้และโลกหน้าแก่คุณพ่อผู้ล่วงลับ แก่คุณแม่ แก่ผม แก่ภรรยาและลูกๆทุกคน ตลอดจนลูกหลานของผม และประชาชาติอิสลามสืบไป อามีนยาร็อบบัลอาลามีน
ทำไมต้องบันทึกในสิ่งที่อ่าน?
เออ นั่นสิ ทำไม? หลายคนอาจจะสงสัย และหลายๆคนทีเดียวที่รู้สึกว่า กว่าจะอ่านหนังสือสักเล่มหนึ่งให้จบเล่มก็เป็นเรื่องที่ยากลำบากเหลือเกิน แล้วต้องมานั่งบันทึกอีก
คำตอบของคำถามนี้ก็ไม่มีอะไรมาก คือเวลาอ่านหนังสือแล้วบันทึกในสิ่งที่อ่าน มันให้ความรู้สึกและอารมณ์ประมาณได้กลับมาเป็นนักศึกษาอีกครั้ง การอยู่ในสถานภาพนักศึกษานั้นสำหรับผมแล้วมันยอดเยี่ยมมากครับ การเป็นนักศึกษาเปรียบเสมือนกับนักเดินทางที่ท่องเที่ยวและผจญภัยไปในดินแดนแห่งความรู้ที่มีมากมายมหาศาล แม้ผมจะจบชีวิตของการเรียนในระบบไปนานโขแล้ว แต่ผมยังรู้สึกว่าผมยังเป็นนักเรียนหรือนักศึกษาอยู่ ผมยังต้องเรียนรู้อีกมาก มีสิ่งที่ผมไม่รู้อีกมากมายมหาศาล และในมหาวิทยาลัยแห่งดุนยาสถานนี้ ผมยังคงเป็นนักศึกษา และจะเป็นนักศึกษาไปตลอดชีวิต อินชาอัลลอฮฺ
ในท้ายของบันทึกหมายเลข 1 เกริ่นนำนี้ ขออัลลอฮฺ ผู้ทรงกรุณาปรานี ผู้ทรงเมตตาเสมอได้ทรงให้การสนับสนุนช่วยเหลือให้ผมสามารถเขียนบันทึกจากการอ่านได้อย่างต่อเนื่อง และขอทรงให้บันทึกที่เขียนก่อเกิดประโยชน์แก่ผู้สนใจที่เข้ามาอ่าน และขอทรงให้บันทึกต่างๆที่ผมบันทึกเป็นความดีงามทั้งในโลกนี้และโลกหน้าแก่คุณพ่อผู้ล่วงลับ แก่คุณแม่ แก่ผม แก่ภรรยาและลูกๆทุกคน ตลอดจนลูกหลานของผม และประชาชาติอิสลามสืบไป อามีนยาร็อบบัลอาลามีน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น